Βάλε εσύ ένα αστέρι,να βάλω εγώ το άλλο…
Με Edith Piaf να σκορπίζει την πεντάγλυκη φωνή της στο σπίτι και τα λαμπιόνια στο δέντρο και στον υπόλοιπο χώρο να υπακούνε στις νότες της…και στο γλυκό la vie en rose….μαζεύω τις κουβέντες που έκανα με μια κοπέλα μίλια μακριαααααααααααααααα….που είπαμε ένα γεια απο την αρχή και ένα με λένε και σε λένε…και λίγες σκορπιες ιδέες για τον κοσμο… Να ναι λέει αυτος ο κοσμος ο υλιστικος…λίγο μπερδεμένος? Να έχει ο καθένας μας απο ένα σκοπό διαφορετικό σε αυτόν τον πλανήτη? Να χωρά όλους αυτούς τους διαφορετικούς? Τους περίεργους? Να έχει λέει ο καθένας ένα ρόλο και μια αποστολή εδώ πάνω άλλοτε εμφανή και άλλοτε όχι? Περίεργο μου φαίνεται πως είναι χρήσιμο το κάθε ρολάκι που χει οποιοσδήποτε σε αυτον τον πλανήτη…
Και αν στην αγάπη υπάρχει μίσος και στο μίσος υπάρχει αγάπη όπως μου λεει χαριτωμένα με τα αγγλικά που χρησιμοποιούμε και οι δυο ως κοινή γλώσσα διαφορετική της μητρικής μας.., και παλεύουμε να περάσουμε συναισθήματα με ξένες λέξεις….τότε και ο πιο μισητός μου άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη έχει μια καλή αποστολή και είναι απαραίτητος? Αν λοιπόν εγώ που θυμώνω με ανθρώπους κάνω το λάθος? Απο τη μια υπάρχει η θεωρία οτι έτσι κι αλλιώς χαλάω το σάλιο μου και το χρόνο μου ως εκ τούτου με δαύτους, από την άλλη έρχεται και η νέα θεωρία οτι όλοι αυτοί είναι απαραίτητοι στη ζωή και έχουνε μια αποστολή που απλά δεν αναγνωρίζω… Και ξανασκέφτομαι…τι θα έκανα αν δεν υπήρχαν..και αν αυτός ο κόσμος ήταν τόσο τέλεια φτιαγμένος…ουτοπική φαντασία σαφώς.. Θα μάθαινα τίποτα? Θα μπορούσα να ξεχωρίσω την ευτυχία? Θα μπορούσα να δω τι σημαίνει αθωότητα και τι γλυκειά ενοχή? Θα μπορούσα να ξέρω τι σημαίνει να εισαι άνθρωπος, να διαφέρεις..να ξεχωρίζεις..να ….τόσα πράγματα..?
Αν έχει τελικά δίκιο η νέα μου φίλη…τότε γιατί να σκάω με όσους δε μπορούν να ειναι όπως περιμένω εγώ να είναι? Γιατί να τσαντίζομαι για την ύπαρξη ανθρώπων που δεν έχουνε καταλάβει τι σημαίνει ζωή, αν εξαιτίας τους εγώ ανακαλύπτω το νόημά της? Και κυρίως γιατί να χάνω το χρόνο μου περιμένοντας ή επιμένοντας ή οτιδήποτε άλλο στεναχωρεί σκάει και πληγώνει?
αν λοιπόν…όλοι μας χαρίζουμε στον κόσμο και ο καθένας έχει ένα ρολάκι..τότε όλα έρχονται καλύτερα στη θέση τους..Στο κάτω κάτω..σε μια ταινία..υπάρχει πάντα ο πρωταγωνιστής ο καλός…ο ηθικός…η συμπρωταγωνίστρια…η εξίσου καλή…οι κακοί…οι χαζοί…οι πονηροί…οι μοναχοφάηδες.. οι εγωιστές..οι κομπάρσοι… Και η κάθαρση..και τα μηνύματα και όλα οσα μας μένουν μετά καθορίζονται απο την πλοκή που σχετίζει όλους τους παραπάνω..
Αρα…μαζεύω για να κλείσω…να μην πάρω φόρα και πάλι..μιας και η Edith βαρέθηκε να τραγουδάει το ίδιο κομμάτι…
οτι όλοι μαζί είμαστε απαραίτητοι σε αυτόν τον κόσμο για να τον ομορφαίνουμε…και πως η αγάπη γεννιέται από το σύνολό μας..
Βαλε λοιπόν Χριστούγεννα που είναι…κι εσύ ένα αστέρι….να βάλω εγώ το άλλο…
να το στολίσουμε το δέντρο της αγάπης…