Άγγιγμα Τέχνης
Αν αναρωτιέσαι θα στο πω εγώ. Ο φωτογράφος που παίρνει τους δρόμους όχι εκείνος που φωτογραφίζει γάμους και βαφτίσια κλπ…είναι ένας κλέφτης. Αμέ άκου με που σου λέω. Κλέφτης σαν αυτόν εδώ στον τοίχο. Ώρες τον κοίταζα..ακίνητος και προσεκτικός… Πρόλαβε και πήρε μια μαμά με ένα παιδί αγκαλιά, μια κοπέλα που έδενε ένα μαντήλι στο πρόσωπο, μια κυρία που έδινε φαγητό σε μια γάτα και τον μπαρμαν που έκανε στα κλεφτά το τσιγάρο του. Μετά τον είδα να στρέφει με μια μικρή κλίση το κεφάλι του και να παίρνει 2 παππούδες που συζητάγανε σε ένα παγκάκι. Τον είδα για λίγο να χαμηλώνει τη μηχανή και να τους κοιτάζει… Σεβασμός ή προετοιμασία? Και τα δύο όμως ήταν όμορφα συναισθήματα..
Προσπαθούσα να μαντέψω το όνομά του με τις ώρες…. Δεν ξέρω κάθε φορά μου άρεσε να του δίνω διαφορετικό όνομα..πότε ελληνικό πότε ξένο. Προσπαθούσα να μαντέψω τι ρεπορτάζ θα κάνει αυτή τη φορά…τι θα του κεντρίσει την προσοχή. Κάποιες φορές ταυτιζόμασταν στα κλικς μας. Εκείνος δεν το έβλεπε αλλά εγώ εκεί κρυμμένη μπορούσα να τον δω πού γυρίζει. Κάποιες άλλες φορές εκείνο που τον ενδιέφερε εμένα δε μου έλεγε τίποτα. Ακόμα και τις ίδιες που τραβήξαμε είμαι σίγουρη οτι είναι διαφορετικές. Χαρά αυτή η διαφορετικότητα. Και δημιουργία. Και ψυχή. Κυρίως ψυχή. Κάθε ψυχή είναι διαφορετική. Πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας αυτο που βλέπει? Το ξέρεις…καμία σχέση..
Ζούμε στον ίδιο χώρο στη δουλειά μας με άλλους..Δες τι ενδιαφέρει τον καθένα…τι θα τον κάνει να σηκώσει το κεφάλι του και να ακούσει ή να δει ή να μιλήσει… Ετσι κι εδώ..περπατάμε στους ίδιους δρόμους..Φαντάσου μας φορτωμένους όλους με μηχανές και ετοιμοπόλεμους με τα κλικς μας…Πόσο διαφορετικούς κόσμους θα αποτυπώναμε.. Πόσο διαφορετικός είναι τελικά ο καθένας..ο ίδιος…!
Στο μάτι του έπεσε ένα παιδί με ποδήλατο. Και στο δικό μου. Εκείνος σκέφτεται το ποδήλατο που δεν είχε μικρός. Εγώ σκέφτομαι την ελευθερία της κίνησης του παιδιού…τον ήλιο στα μαλλιά του..τον…αέρα..το συναισθημα που είχαμε μικροί οτι ο κόσμος είναι δικός μας. Εκείνος συνεχίζει να σκέφτεται πεινασμένες χρονιές…και τη ζήλεια για το ποδήλατο του γείτονα.. θα αποτυπώσει μια θλιβερή σκηνή..θα αφήσει λίγο φως να μπει…θα αυξήσει το κόντραστ ίσως..και το πιο πιθανό είναι να πάρει τη φωτογραφία μέχρι το σώμα χωρίς το κεφάλι… Θα περιμένω το κλικ…που το παιδί θα γελάει και ο ήλιος θα χρυσίζει στα μαλλιά του και θα μειώσω τη ταχύτητα για να φανεί η δική του ταχύτητα να μην παγώσω κάτι που ρέει…κάτι που έχει φόρα…που θέλει αποτύπωση της κίνησης…
Χα…είμαστε διαφορετικοί κλέφτες…Και αν τελικά κλέβουμε στιγμές με τον τρόπο που θέλουμε εμείς…και δίνουμε το δικό μας συναίσθημα που διαφέρει φορές από την πραγματικότητα..μήπως τελικά δεν κλέβουμε τίποτα? Η μαγεία της φωτογράφισης ξεκινά από τα βάθη της ψυχής μας. Η μαγεία της εικόνας είναι ο τρόπος που βλέπουμε τη ζωή στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μας…γιατί η οπτική απέναντι στη ζωή αλλάζει με το χρόνο και την μάλλον ωριμότητά μας… Δε δηλώνω φωτογράφος αλίμονο. Δηλώνω όμως ερασιτέχνης της στιγμής…της εικόνας…ίσως ναι και της ζωής… Δεν ξέρω αν θέλει εμπειρία η ζωή…ή αν θέλει επαγγελματισμό ή αρκεί να είσαι ερασιτέχνης…Αλλά το δεύτερο ακούγεται πιο εύηχο δε νομίζεις? Πιο ελπιδοφόρο…πιο δημιουργικό….ενώ το πρώτο έχει μια αυστηράδα…σαν κρασί τανικό…που δεν έχασε τη στυφότητά του..δε γλύκυνε λίγο να μην πειράζει τον ουρανίσκο..Τα έχει κάνει όλα σωστά …αλλά τελικά…στην αναμέτρηση με άλλα χάνει..
Χαζευω λοιπόν χιλιάδες και χιλιάδες κλικάκια…μικρά και μεγάλα σε ένα τεράστιο άλμπουμ και όπως το είπα κάποτε σαν πρόλογο και σαν αρχή…διακρίνω ένα άλμπουμ ψυχης και ασυνάρτητων για άλλους εικόνες. Στραβά κάδρα που θα λεγε κι η δασκάλα και θα γέλαγα..και φωτογραφίες που «έχω κάψει το θέμα»΄…χωρίς φωτομέτρηση…και με κακές ρυθμίσεις… Και ενώ για πολλούς είναι αδιάφορα κλικς..για μένα είναι μια κρυφή ιστορία..μια σκέψη…ένα άγγιγμα ψυχής… «Αγγιγμα τέχνης» …σαν αυτό που κάνει και η δασκάλα μου και νιώθω τυχερη που δίνει ομορφιά και απλότητα σε ένα μάθημα ψυχής…
Χαμένη στις σκέψεις μου δε διακρίνω οτι με είδε ο φίλος κρυμμένη…Στο παρα τσάκ τον βλέπω που είναι έτοιμος να πατήσει το κλικ…και μαζί σαν καουμπόηδες σε χαρακτηριστική ταινία…πατάμε τα κλικς μας σαν μαγικά περίστροφα…και αποτυπώνει ο καθένας τη δική του εικόνα. δεν ξέρω τι είδε σε μένα…αλλά εγώ είδα εμένα σε εκείνον…και το έκλεψα αυτό το κλικάκι..να το φέρω στην Ελλάδα. Και το έκανα. Το πακέταρα..ταξίδεψε με αεροπλάνο..μπήκε στο σπίτι μου το καλωσόρισα σε έναν τεράστιο σκληρο δίσκο…του έδειξα τους φίλους του και του υποσχέθηκα οτι δε θα το ξεχάσω. Ετσι σήμερα του είπα καλησπέρα…και καληνύχτα…και το ευχαρίστησα που δε με αφήνει να ξεχάσω τους δρόμους που κάνει η ψυχή μου όσο εγώ μεγαλώνω…