«Θα ξαναρθείς το ξέρω…»

Το wordpress μου έseason3δωσε τα γνωστά συγχαρίκια του χρόνου. 2 χρόνια πάνε από τότε που είπα οτι θα γίνουμε φίλοι. Και εδώ και μήνες το έχω απαρνηθεί. Χαλάλι σου μου πε. Ή μάλλον χαλάλι της… Θα ξαναρθείς και το ξέρω. Και το ήξερα κι εγώ σαφώς. Ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος. Και εγώ δεν ξέρω τι σκοτώνω ή τι σκότωσα ως τώρα. Ελπίζω όχι την ώρα μου. Την ώρα μου μόνο στη δουλειά μου έχω νιώσει οτι τη σκοτώνω. Είμαι κι εγώ από εκείνους τους τύπους που μισούν αυτό που κάνουν. Που αλλιώς το περιμένανε..αλλιώς το βρήκανε..και αλλιώς καντήτησε. Από εκείνους που κρατάνε την αναπνοή τους..μέχρι να..  Δε βαριέσαι. Οχι δε σκοτώνω την ώρα μου.  Καμιά φορά μπορεί και να σκοτώνει κανείς κανά δαίμονά του..και θέλοντας να το επισημοποιήσει κάθεται και το καταθέτει..στο φίλο..στο χαρτί…στον τοίχο έστω.

Κοιτάζω το διπλωματάκι της δημιουργικής γραφής. Σιγά ένα χαρτί μια σταλιά. Και απο την άλλη εδώ δεν κρατάω την αναπνοή μου. Το παν είναι να αναπνέεις λέει ο φίλος ο αόρατος. Τράβα εκεί που αναπνέεις. Ο δρόμος αυτός μου έφερε καλούδια. Φίλους νέους που δεν τους περίμενα…καλύτερη επικοινωνία με τους παλιούς..ξεκαθάρισμα σχέσεων…έφερε γέλια…μετακομίσεις και βιβλιοθήκες όλο γέλιο..έφερε μια πολυθρόνα που σημάδευε το μέλλον…έφερε ταξίδια..εκδρομές….φιλοξενούμενους..έφερε πάρτυ..χαρά και αισιοδοξία…έφερε πολλές φωτογραφίες και εκθέσεις με περηφάνια….κι έφερε το πολυτιμότερο δώρο ίσως σαν αμοιβή που τράβηξα το δρόμο της αναπνοής… Να τραβάς όντως εκεί που αναπνέεις μεγάλο το ταλέντο..γερά τα @@ για να το κάνεις καμιά φορά.

Αν θα θελα κάτι να πω σε τούτο το 2χρονο θα ταν το δίδαγμα αυτό. Για να το θυμάσαι κι εσύ και εγώ. Αν δε διαλέξεις το δρόμο που σε κάνει χαρούμενο ελεύθερο και υγιή..θα τυραννιέσαι…θα πνίγεσαι.. Θα λες κάτι λείπει…και δε θα γλεντάς την ευτυχία που σου δίνεται…θα μουρμουράς συνεχώς πως δεν υπάρχει. Πως κάποιος άλλος την έχει. Πώς κάποιος άλλος στην κλέβει. Και θα σπαρταρά η δόλια στην πόρτα σου απέξω που δε λες να της ανοίξεις.

Θέλω λοιπόν να θυμάμαι. Οτι όλα όσα πέρασαν..όλα όσα ήρθαν…δεν ήρθαν τυχαία. Γιατί είναι λάθος να επαινείς την τύχη σου ακόμα κι αν έχεις ζήσει τις πιο ατυχείς στιγμές και τις πιο δυστυχισμένες. Είσαι εσύ που δεν αφήνεις. Που δεν επιτρέπεις. Είσαι εσύ που θα πεις θα συνεχίσω..θα κατακτήσω..θα κερδίσω. Είσαι εσύ που γίνεσαι εκείνος ο αποφασιστικός τύπος που παίρνει εκείνη τη γενναία ανάσα σε ένα πανέμορφο δάσος ονείρων γεμάτο από οξυγόνο…και ρουφάς και ξαναρουφάς…και γεμίζεις τα πνευμονια..

Ας μην ξεχνάμε το μυστικό. Ας μην κλείνουμε την πόρτα. Ας τραβάμε εκείνο το δρομάκο φιλαράκι…Δε φαντάζεσαι τι χαρά μπορεί να σου φέρει… Στην τοσοδούλα μου χαρά…θα καταθέσω το νέο κύκλο…αυτον που θα ρθει…κι ακόμα δεν τον ξέρω..

Θα τα λέμε λοιπόν….

Κατηγορία : A good story
Ετικέτες : , , , , ,