Απόντες
Αυτόν τον κόσμο αν δεν τον δούμε πρώτα εμείς δε θα τον δει κανένας άλλος φιλαράκι μου. Αν δεν αγγίξουμε το χώμα που πατάμε και αν δε φτάσουμε με τα χέρια μας τον ουρανό και ακόμα παραπέρα, αν δεν ταξιδέψουμε ανάμεσα στους πλανήτες καταργώντας τον τόπο και το χρόνο, φιγούρες στροβιλισμένες απαλλαγμένες από οποιαδήποτε βαρύτητα δε θα φτάσουμε πουθενά αλλού πέρα από το δωμάτιό μας. Αν δε μάθουμε πως ετούτο το μικρό τετράγωνο ή ορθογώνιο κομμάτι που τριγυρνάμε είναι το ασανσέρ το μαγικό που επιθυμούσαμε από μικροί να πατάμε κουμπιά για τον Άπειρο όροφο δε θα μας το μάθει κανείς άλλος. Αν δεν αγγίξουμε έναν κλέφτη με την επιθυμία να πετάξουμε και εμείς μαζί του στο φύσημα εκείνο δε θα αποκτήσουμε ποτέ εκείνα τα φτερά.
Δανεικές φιγούρες θα τριγυρνάμε σε έναν κόσμο αφιλόξενο για τα δικά μας μάτια και πόδια. Πόδια βουτηγμένα στη συνήθεια που δε θα δραπετεύσουν ποτέ από εκείνο το κλουβί. Αν δε δούμε τούτο το κλουβί και αν δεν το ορίσουμε θα λέμε πως πετάμε παντού και θα πετάμε μόνο εκεί μέσα, θα λέμε πως κρατήσαμε στα χέρια μας ολόκληρο τον κόσμο και θα έχουμε μόνο κρατήσει ετούτα τα μαύρα κάγκελα. Αν δε θελήσουμε να ακουστεί το τιτίβισμά μας στον κόσμο δε θα πάρουμε ποτέ εκείνη τη φόρα και δε θα σηκωθούμε ποτέ λίγο πιο ψηλά για να ακουστούμε με ό,τι μέσο βρούμε ..με σκάλα, αεροπλάνο, διαστημόπλοιο ή απλά πάνω στους ώμους κάποιου φίλου που τον αφήσαμε να αγαπήσει τη φωνή μας.
Αν δε λογαριάσουμε τα δευτερόλεπτα σαν το μεγάλο μας θησαυρό θα αναζητάμε μια ζωή εκείνο το χρόνο που θα χωρά τις ευτυχίες μας. Αν δεν αφήσουμε τον ήχο της καρδιάς μας να καθορίσει τη μελωδία που θέλει να ακούσει η ψυχή μας αν συνεχώς μας βάζουμε σε ένα αυστηρό mute γιατί κάτι άλλο ηχεί πιο εύηχα από εμάς δε θα φτιάξουμε ποτέ μια νέα μελωδία, ένα νέο τραγούδι. Θα αναζητάμε χρόνια να ανακαλύψουμε τη μουσική ξεπατικώνοντας τις νότες άλλων, κάνοντας σκονάκια ευτυχίας για να μη μας μηδενίσει το γραπτό της ζωής η αφόρητη δυστυχία μας.
αν δεν ανακαλύψουμε τη χαρά της παρουσίας στα πράγματα θα γράφει με χοντρό μαρκαδόρο το Απόντες η ζωή…