Χρονομέτρες
Αυτός ο καιρός μας θέλει χρονομέτρες. Καιροί δύσκολοι. Και λυπηροί. Δουλεύουμε σε μια χώρα ατελείωτες ώρες για έναν μισθό επιβίωσης. Λείπουμε από το σπίτι, από τα παιδιά μας, από τη ζωή μας την ίδια. Λείπουμε. Και μετράμε. Μετράμε πόσο λείπουμε. Μετράμε πόσο θα λείψουμε. Μετράμε και πονάμε. Μετράμε εκείνους που φεύγουν νωρίτερα. Μετράμε εκείνους που μένουν αργότερα. Μετράμε το πορτοφόλι μας. Μετράμε χρόνια. Μετράμε λέξεις που δεν είπαμε και στιγμές που δε ζήσαμε. Μετράμε όσα δεν κάναμε. Μεταθέτουμε όσα δεν κάναμε σε έναν χρόνο που θα χωρά. Θα αντέχει σε τούτο το μέτρημα;
Γίναμε και μετρητές αναμεταξύ μας. Μετράμε τι έχει ο ένας και τι ο άλλος. Μπαίνουμε σε μέτρα σύγκρισης ακόμα και αν τίποτα δε μπορεί να συγκριθεί εφόσον ποτέ δεν συνυπάρχουν οι συνθήκες του καθενός και ποτέ δε θα είναι ίδιες ακριβώς.. Στο μειωμένο μου ωράριο που σε λίγους μήνες θα αποτελεί παρελθόν, μετράω όχι 7 ώρες όπως δίνεται από το νόμο. Μετράω πάντα 8 και κάτι. Κάποιες φορές μετράω 9. Και κάποιες και 10. Συνήθως μετράω κοντά 8.30 με 9. Δεν το λες μειωμένο. Ομως μπορώ. Μπορώ να χωράω. Ωρες με το παιδί μου. Ωρες με εμένα. Φαντάζει ωραίο. Μοναδικό. Χορταστικό. Ακόμα και αν δεν είναι τόσο ουτοπικό όπως μπορεί να το βλέπεις. Αλλα σίγουρα είμαι τυχερή. Υπάρχουν μανάδες που δεν έχουνε τούτη την προστασία -πολυτέλεια ενός τέτοιου νόμου. Μα σου λέω πως όταν σε εμένα εκλείψει το παραπάνω σενάριο θα πρέπει να πληρώνω ακόμα περισσότερο εκείνους που βλέπουν αναγκαστικά το παιδί μου αντί για εμένα. Βλέπεις, δεν είμαι στην πολυτελή κατηγορία να έχω γιαγιάδες και παππούδες να το προσέχουν «σαν παιδί τους». Κάποτε αυτό με στεναχωρούσε και με πλήγωνε πολύ. Ύστερα άρχισε να με στεναχωρεί λιγότερο. Ύστερα είπα οτι έτσι κι αλλιώς η μικρή μου πρέπει να μάθει οτι η αγάπη μπορεί να δοθεί από παντού, από όποιον μπορεί και είναι ικανός να την προσφέρει και από όποιον στο μέτρημα του χρόνου του χωρά και το μέτρημα του χρόνου για εκείνη. Η αγάπη είναι όμορφη και δίνεται από πολλούς. Ας μην ορίζουμε την αγάπη βάσει συγγένειας. Υπάρχουν διάολε κάτι αγάπες που δεν έχουνε καμία συγγένεια παρά μόνο την ανθρώπινη. Μα ετούτη η συγγένεια σκίζει ιατρικά πτυχία.
Αυτό γίναμε λοιπόν. Μετρητές. Χρονου. Στιγμών. Τα αυτονόητα της μητρικής φροντίδας σκορπίζουν στον αέρα. Μανάδες που απλά δουλεύουν. Μανάδες που και όταν δε δουλεύουν πρέπει να χωρέσουν χρόνο για το παιδί και χρόνο για το σπίτι για το μαγείρεμα. Για τα πάντα. Πολυμηχανήματα. Από εκείνα που πότε θα βγάλουν τη δουλειά και πότε όχι. Πότε κλατάρουν. Πότε κολλάνε. Πότε απαιτούν νέα υλικά. Και συνήθως μένουμε με ελάχιστο ύπνο και ξεκούραση γιατί δε φτάνει ένα 4ωρο να καλύψει τα πάντα πίστεψέ με. Και μην μου αρχίσεις τις φιλοσοφίες ελάττωσε τις δουλειές και κάνε μόνο τις βασικές. Σιδέρωμα, μαγείρεμα, καθάρισμα σπιτιού ξέρεις πόση ώρα παίρνει; Αυτά είναι βασικά. Και απαραίτητα. Για να έχει να φάει το παιδί σου, να φορέσει ένα ρούχο και να μην κολλήσει κανένα μικρόβιο. Αν κάποιος έχει την πολυτέλεια να του το κάνει κάποιος άλλος οκ. Μπαίνει κι αυτό σε ένα διαφορετικό μέτρημα…
Μετρητές. Μοιράζουμε το χρόνο μας. Ξανά και ξανά. Και πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να αποδείξει ένα δίκιο. Κι άλλες φορές νιώθω και ένοχη που ακόμα ετούτη η σάπια κοινωνία μου προσφέρει τούτο το μειωμένο ωράριο που άλλες μανάδες το κάνανε Παρασκευές,..άλλες το ενώσανε για περισσότερο χρόνο με το παιδί τους πριν επιστρέψουν στη δουλειά. Με κάνουν να νιώθω ένοχη σε τούτο το μέτρημα!! Κι ύστερα τους πατάω ένα δε γαμ..συγγνώμη κιόλας. Η κοινωνία ετούτη θα έπρεπε να προστατεύει τη μάνα αυτή και όλες τις άλλες. Να μας δίνουν περισσότερο χρόνο. Να μετράει παραπάνω το κοντέρ της προσφοράς της τόσο σημαντικής μητρότητας να μη μαραίνεται ετούτο το λουλούδι. Να απλώνει το άρωμα. Ένα άρωμα που έχει μονάχα η μάνα.
Σε λίγο καιρό..θα μετράω την άδεια μου για να χωρέσει μέρες με ιώσεις με αδιαθεσία, σχολικές γιορτές και παραστάσεις που θα βάζω τα κλάματα αν δε μπορώ να παρεβρεθώ. Γιατί ποιος θα πάρει με την κάμερα εκείνο το παιδί..και ποιον θα δει στις καρέκλες σαν θα λέει το οποιοδήποτε φρασάκι; Ποιο χειροκρότημα θα ακούσει αν όχι το δικό μου;
Μετράμε..μετράμε συνεχώς. Και τελευταίως μετράω και ανθρώπους. Τους μετράω στα δάχτυλα. Εκείνους που σκέφτονται πριν αρθρώσουν το πρώτο που θα τους έρθει, εκείνους που σκέφτονται τι μπορεί να περνάς, εκείνους που έρχονται να μετρήσουν μαζί σου. Εκείνους που σαν κι εμένα θέλουν να σπάσουν τις αλυσίδες του χρόνου!
Μετράω που λες μειωμένο ωράριο και μειωμένο μισθό. Στα τόσα χρόνια που δουλεύω ο μισθός αυτός θα έπρεπε να είναι ο διπλάσιος τουλάχιστον. Για να καλύπτει ο,τι χρωστάω πλέον. Για να μπορώ να κοιτάζω μια βιτρίνα με παιδικά βιβλία και να λέω αυτό θα το πάρω. Έτσι απλά. Για να της κάνω έκπληξη… Αλλά μπα μετράω τις εκπλήξεις μου. Στο ένα χέρι. Σε 5 δάχτυλα. Μα ύστερα λέω πως ετούτα τα δάχτυλα γράφουν. Και γράφουν στον αέρα παραμύθια για εκείνη συνεχώς. Και ίσως αυτά τα παραμύθια να είναι τα αμέτρητα. Η φαντασία και η αγάπη δε μετριούνται. Να και κάτι καλό στον μετρήσιμο χρόνο μας….να ακουμπάνε αμέτρητες στιγμές ευτυχίας..
Στην έρημο του κόσμου
με τις σκιες μαλώνω
μη φέρνεις δώρα φως μου
φέρε μαζί σου χρόνο…